Arnold Szyfman: student, wizjoner i inicjator
Arnold Szyfman, właściwie Arnold Zygmunt Stanisław Schiffmann, urodzony 23 listopada 1882 roku w Ulanowie, był postacią o wszechstronnych talentach, której życie nierozerwalnie związane było z polską kulturą teatralną. Jego droga do świata sztuki rozpoczęła się od studiów filozoficznych na prestiżowych uczelniach – Uniwersytecie Jagiellońskim oraz w Berlinie, gdzie uzyskał doktorat. Już w młodym wieku wykazywał się niezwykłą inicjatywą i wizjonerstwem, co znalazło wyraz w jego wczesnej działalności artystycznej.
Założyciel kabaretów i debiut sceniczny
Zanim Arnold Szyfman na dobre zaistniał na scenie jako reżyser i dyrektor, zaczął swoją przygodę z teatrem od tworzenia i prowadzenia kabaretów. W Krakowie założył popularny teatrzyk „Figliki”, który zdobył uznanie publiczności. Następnie przeniósł swoją aktywność do Warszawy, gdzie powołał do życia kabaret „Momus”. Te doświadczenia dały mu cenne lekcje dotyczące organizacji życia artystycznego, pracy z zespołem i rozumienia gustów widowni, co okazało się kluczowe dla jego przyszłych, wielkich przedsięwzięć.
Pierwsza sztuka i początki działalności reżyserskiej
Pierwszym znaczącym krokiem Arnolda Szyfmana na drodze dramatopisarskiej był jego debiut sceniczny ze sztuką „Fifi” w 1906 roku. Premiera miała miejsce w Teatrze Miejskim w Krakowie, a sukces tego wydarzenia utorował mu drogę do dalszej działalności reżyserskiej. To właśnie te wczesne sukcesy i zdobyte doświadczenia pozwoliły mu na realizację ambitnych planów, które na zawsze odmieniły oblicze polskiego teatru.
Szyfman reżyser – budowniczy Teatru Polskiego w Warszawie
Arnold Szyfman był nie tylko wybitnym reżyserem, ale przede wszystkim wizjonerem i inicjatorem powstania jednego z najważniejszych teatrów w Polsce – Teatru Polskiego w Warszawie. Jego zaangażowanie i determinacja doprowadziły do realizacji monumentalnego projektu, który do dziś stanowi świadectwo jego niezwykłego talentu organizacyjnego i artystycznego.
Plan Szyfmana i budowa gmachu
W 1909 roku Arnold Szyfman podjął się śmiałego wyzwania – rozpoczął budowę Teatru Polskiego w Warszawie. Jego wizjonerski plan zakładał stworzenie nowoczesnej sceny, która odzwierciedlałaby aspiracje kulturalne odradzającej się Polski. Pod jego kierownictwem powstał gmach teatru, który został otwarty w 1913 roku. Było to przełomowe wydarzenie, ponieważ Teatr Polski był pierwszym w Polsce teatrem wyposażonym w obrotową scenę, co stanowiło znaczący krok naprzód w technologii teatralnej.
Dyrektor warszawskich scen i „Labirynt teatru”
Arnold Szyfman kierował Teatrem Polskim przez wiele lat, najpierw do lipca 1915 roku, a następnie w kluczowym dla historii Polski okresie międzywojennym, w latach 1918-1939. Prowadzenie teatru samodzielnie w tym okresie było ewenementem na skalę europejską, co podkreśla wyjątkowość jego pozycji w świecie kultury. W swoim bogatym dorobku artystycznym, poza działalnością reżyserską i dyrektorską, Szyfman był także autorem wspomnień, w tym poruszającego „Labiryntu teatru” z 1964 roku, w którym dzielił się swoimi przemyśleniami na temat życia i sztuki.
Powojenna odbudowa i działalność Szyfmana
Po zakończeniu II wojny światowej, która przyniosła ogromne zniszczenia, Arnold Szyfman aktywnie zaangażował się w odbudowę polskiego życia teatralnego. Jego doświadczenie i autorytet były nieocenione w procesie przywracania sceny kulturalnej do życia.
Kierownik państwowego teatru i Teatr Wielki
Po wojnie Arnold Szyfman ponownie objął stanowisko dyrektora Teatru Polskiego w Warszawie, tym razem w latach 1945-1949, a następnie ponownie w latach 1955-1957. Jego działalność nie ograniczała się jednak tylko do jednej sceny. Od 1950 roku pełnił również funkcję dyrektora przedsiębiorstwa „Teatr Wielki Opery i Baletu w Budowie” w Warszawie, co świadczy o jego zaangażowaniu w odbudowę i rozwój najważniejszych instytucji kulturalnych kraju. W 1916 roku zorganizował również w Moskwie Teatr Polski, co pokazuje jego dalekosiężne plany i zaangażowanie w promowanie polskiej kultury poza granicami kraju.
Twórczość i autorstwo wspomnień
Oprócz swojej kluczowej roli jako reżyser i dyrektor, Arnold Szyfman był również płodnym autorem. Jego wspomnienia, takie jak „Moja tułaczka wojenna” (1960) czy „55 lat w teatrze” (1961), stanowią cenne świadectwo jego życia i pracy w teatrze, a także poruszający obraz historii polskiej kultury. Jego twórczość obejmowała zarówno klasykę polską i światową, jak i współczesny dramat, co świadczy o jego wszechstronności i otwartości na różnorodne formy artystyczne.
Dziedzictwo Arnolda Szyfmana – patron Teatru Polskiego
Dziedzictwo Arnolda Szyfmana jest trwale zapisane w historii polskiego teatru, a jego wkład w rozwój kultury został uhonorowany w sposób szczególny. Jego wizja, pasja i zaangażowanie w budowę i prowadzenie scen teatralnych pozostawiły niezatarty ślad.
Od 2013 roku Teatr Polski w Warszawie nosi imię Arnolda Szyfmana, co jest wyrazem uznania dla jego kluczowej roli w jego powstaniu i wieloletnim dyrektorowaniu. Urodzony w 1882 roku, zmarł w Warszawie w 1967 roku, pozostawiając po sobie dzieło życia w postaci Teatru Polskiego, który do dziś jest ważnym ośrodkiem życia kulturalnego stolicy. Jego zasługi dla polskiej sztuki zostały docenione licznymi odznaczeniami, w tym Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Arnold Szyfman na zawsze pozostanie w pamięci jako wizjoner, który zbudował teatr dla Warszawy, realizując zadanie godne poświęcenia mu życia.
Dodaj komentarz